Blog

Als iemand die nieuwsgierig van aard is, wil ik altijd op de hoogte blijven van het dagelijks nieuws. NOS.nl en NRC.nl staan onder mijn favorieten. Tegelijkertijd wil ik er zo weinig mogelijk van weten omdat ik er -wat is het juiste woord- somber van word. Goed nieuws is geen nieuws. Dat is een gezegde dat in de journalistiek veel gebruikt wordt en het komt erop neer dat slecht nieuws beter gelezen wordt. Alleen daarom staan kranten en nieuwssites er vol mee. Tegenwoordig lees ik niet meer dagelijks de headlines. De oorlog in Oekraïne, migrantenboten die zinken, natuurgeweld en wat te denken wat er dichtbij huis gebeurt. Je kunt gewoon niet begaan zijn bij alle rampzalige gebeurtenissen die elkaar opvolgen. Het heeft effect op mijn stemming, ik word er angstig en somber van. Natuurlijk voel ik me betrokken en denk ik erover na. Zo vind ik bijvoorbeeld dat we best wat minder prinsessengedrag kunnen vertonen. Het onderwijs is goed, onze kinderen kunnen buiten spelen en iedereen heeft recht op goede zorg. Niets is perfect, maar we zijn experts geworden in het zoeken naar problemen. Laat alle ellende om ons heen er dan op z’n minst voor zorgen dat we waarderen wat we hebben.

Een paar weken geleden vloog ik naar Panama voor mijn werk. Natuurlijk kon ik niet wachten om het te vertellen. Tegen iedereen! Hier en daar beloofde ik een foto te sturen terwijl ik zou genieten van een cocktail. En ik had vast tijd om de stad bekijken. Het Panama-kanaal bijvoorbeeld. Natuurlijk kreeg ik jaloerse blikken, terecht ook, maar de praktijk was toch anders. Die ene foto met mijn collega uit Curaçao? Een heel fijne avond, maar man-oh-man wat waren we moe! Het programma van mijn week zat vol, iedere dag van half acht tot zes. Daarna was ik uitgeblust. Die cocktail is er dan ook niet van gekomen, want die zou -dacht ik toen- inslaan als een bom. Overigens heb ik niet te klagen. Ik heb collega’s leren kennen uit verschillende landen in Zuid Amerika. Hoe interessant is het te horen hoe de zorg in Haïti is (niet dus), of in Mexico. Over landen en plaatsen waar het soms te gevaarlijk is om over straat te lopen. Wat een luxe hebben we hier! Geen hilarisch foto’s van mij dus op facebook en/of instagram. Ik wilde het, die cocktailfoto, maar ik blijf liever in het echte hier en nu. Zouden meer mensen moeten doen.

Het blijft als een boemerang terug komen: grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer. Bij de NOS trillen ze nog na en het is een kwestie van wachten op het volgende verhaal. Wanneer is gedrag grensoverschrijdend? Wat de één als een grap ervaart, kan de ander als intimiderend ervaren. Bij mij is in ieder geval iemand de grens over gegaan. Mijn omgeving weet dat ik niet om woorden verlegen zit en dat ik een directe opmerking niet uit de weg ga. Zij reageerden dan ook heel verbaasd toen ik ze vertelde over mijn ervaringen met intimiderend gedrag door een leidinggevende. Want ook ik heb vorig jaar te maken gehad met vervelende opmerkingen en intimiderend gedrag. Het gekke was dat het best lang duurde voordat ik het doorhad. In eerste instantie dacht ik dat ik de opmerkingen verkeerd begreep, in tweede instantie dacht ik dat het aan mij lag. Ik was nieuw en een beetje onzeker over de kwaliteit van mijn werk. Mogelijk, zo dacht ik, was ik te gevoelig. Bovendien, en dat blijf ik nog steeds vreemd vinden, verblikten of verbloosden collega’s niet op de opmerkingen. Hoorden ze het niet of durfden ze niet te reageren? De knoop in mijn maag werd steeds strakker en de drempel om naar het werk te gaan was een flinke berg geworden. Tot ik mezelf afvroeg of ik een collega ooit op dezelfde wijze zou behandelen. Het antwoord was overduidelijk ‘nee’ en voor mij was dat het signaal dat ik te maken had met intimiderend gedrag. Onder het mom van ‘misschien bedoelde hij het niet zo’ ben ik het gesprek aangegaan. Zonde van mijn tijd, zo bleek. Natuurlijk toonde hij berouw, maar jammer genoeg veranderde er niets. Opmerkingen als ‘een stagiaire zou het werk beter doen dan jij’ en ‘vind je jouw werk zelf wel goed dan?’ kreeg ik nog steeds met enige regelmaat te horen. De les die ik leerde? Er zijn mensen die hun zelfvertrouwen halen uit het neerhalen van anderen. Bokitogedrag. Hij ging niet veranderen, zoveel was me inmiddels wel duidelijk en ik heb daarop mijn ontslag ingediend. Laf? Misschien wel, maar voor mij een verlossing.

Ultra kort verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten door Britte Hartog.

De rol van chaos

Passie hebben is overschat

Bore-out na Corona

Waar komen die ideeën vandaan?

Algowatte?